مناجات خوانی از دیرباز در ایران رواج داشته است. گفتگو با معبود و راز دل با او گفتن، از راه‌های نزدیک شدن انسان به خداوند بود که چون فرهنگی ریشه‌دار و به شکلی ژرف در بین ایرانیان رواج داشت. بر اساس شاهنامه و گفته فردوسی، رسم مناجات سحرگاهی از دیرباز در ایران مرسوم بوده است ولی چندین سال است که به علت درگذشت یا بیماری قدمای این حوزه، مناجات خوانی کمرنگ شده است و یا آنچه صورت می‌گیرد، همانند گذشته نیست.